Ιστορία Δήμου

Είναι άγνωστο από πότε υπήρχε ως κωμόπολη. Πολλοί περιηγητές , όπως ο Leake, αλλά και σε χάρτες ήδη από το 13ο αιώνα (1264), αναφέρουν την πόλη με το όνομα Άτηρα (σταθμός ή πόλισμα Hatera) και αρκετοί είδαν και επίδραση στο όνομα της πόλης (Κατερίνη – Κάτηρα- Χάτηρα- Άτηρα). Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξε και ο Πουκεβίλ, ο οποίος σε χάρτη σημειώνει τον τόπο ως Kateri Hatera. Ο Heuzey υπολόγισε τη θέση της αρχαίας Άτηρας κοντά στην Κονταριώτισσα, ενώ ο Kurz τοποθετεί το πόλισμα κάπου ανάμεσα στους σημερινούς οικισμούς του Κορινού και της Καλλιθέας.

   Άλλη υπόθεση κάνει λόγο για το εκκλησάκι της Αγίας Αικατερίνης, το οποίο βρίσκεται ανατολικά της πόλης και όπου βρίσκεται σήμερα το παλαιό νεκροταφείο. Οι εικόνες στο ναό χρονολογούνται από το 1831 και δεν αποκλείεται να υπήρχε από πριν στην ίδια θέση κάποιος άλλος ναός.

   Η πόλη εμφανίζεται με τη λόγια ονομασία Αικατερίνη ή Αγία Αικατερίνη στη γλώσσα της γραφειοκρατίας και μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα. Τελικά επικράτησε η ονομασία Κατερίνη.

Η Κατερίνη ιδρύθηκε πιθανώς κατά την διάρκεια της Οθωμανικής επικυριαρχίας.

Επεκράτησε η λαϊκή ονομασία Κατερίνη , αντί της λόγιας Αικατερίνη. Ο Felix Beaujour, που την επισκέφτηκε περί τα τέλη του 18ου αιώνα, λέει ότι η Κατερίνη ονομαζόταν Κατερί (KATHERI) και απ’ αυτό συμπεραίνει ότι είναι η αρχαία πόλη Ατερα ή Ατηρα ( HATERA). Την εποχή εκείνη είχε 4-5 χιλιάδες κατοίκους, οι περισσότεροι των οποίων ήταν Έλληνες.

   Άλλη εκδοχή είναι, πως η Κατερίνη οφείλει το όνομά της σ’ ένα μικρό εξωκκλήσι της Αγίας Αικατερίνης, όπου βρίσκεται και νεκροταφείο του οποίου οι εικόνες χρονολογούνται στο έτος 1831.

  Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, η περιοχή της Πιερίας, αποτελεί ιδιαίτερη Διοικητική Περιφέρεια με κέντρο την Κατερίνη. Η Κατερίνη ανήκε αρχικά στην επισκοπή του Πλαταμώνα, μέχρι το 1878, που προσαρτήθηκε η Θεσσαλία στην Ελλάδα. Αργότερα προστέθηκε στην επισκοπή Πέτρας του Ολύμπου και όταν αυτή διαλύθηκε μεταφέρθηκε στο Κίτρος. Η επισκοπή έγινε Μητρόπολη το 1924 και τυπικά αναφέρεται κατ’ όνομα, σαν Μητρόπολη Κίτρους, αν και περί τα τέλη του 19ου αιώνα η έδρα της μεταφέρθηκε στην Κατερίνη, που ήταν ο κεντρικότερος οικισμός .

Η Πιερία, καθώς και η πόλη της Κατερίνης ελευθερώθηκε από τον τουρκικό ζυγό κατά την διάρκεια του Α΄ Βαλκανικού πολέμου (1912-1913 ), από την 7η Μεραρχία πεζικού.

  Η πόλη της Κατερίνης αποτελούσε την πρωτεύουσα επαρχίας του Νομού Θεσσαλονίκης, μέχρι το 1949. Στη συνέχεια γίνεται πρωτεύουσα του νεοδημιουργούμενου Νομού Πιερίας. Από το 1950 που η Κατερίνη γίνεται Νομαρχιακό και Περιφερειακό κέντρο, αρχίζει πιά και η αστική πολεοδομική ανάπτυξή της και η γρήγορη επέκταση του οικισμού.

     Μετά την απελευθέρωση 1912 η Κατερίνη έγινε Δήμος μέχρι τις 28 Ιουνίου 1918.  Το 1920-1930 η Κατερίνη αποτέλεσε Κοινότητα. Το πρώτο Δημοτικό Συμβούλιο έλαβε χώρα στις 4 Σεπτεμβρίου 1929. Το 1931 ανεγέρθηκε η Δημοτική Αγορά της Κατερίνης.  Τη δεκαετία αυτή , με την έλευση των προσφύγων, διπλασιάστηκε ο πληθυσμός της πόλης. Πολλοί κάτοικοι κατάγονται από τη Θράκη, και συγκεκριμένα από τον Αρτεσκό.

   Το 1961, το πολεοδομικό συγκρότημα της Κατερίνης ήταν το τέταρτο αστικό κέντρο της Μακεδονίας, μετά τη Θεσσαλονίκη, την Καβάλα και τις Σέρρες και το δωδέκατο της Ελλάδας. Η πληθυσμιακή αυτή ανάπτυξη, την οποία φυσικά ακολούθησε αντίστοιχη εξέλιξη της μορφής της πόλης, οφείλεται κατά μεγάλο μέρος στην ανάπτυξη της καπνοκαλλιέργειας και στην αύξηση της παραγωγής καπνών ποικιλίας Κατερίνης, τα οποία μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν περιζήτητα στη διεθνή αγορά για σημαντικό χρονικό διάστημα.

   Είναι χαρακτηριστικό επίσης ότι η συμβολή του καπνού στη διαμόρφωση του υψηλού σχετικά εισοδήματος της περιοχής της Κατερίνης, και γενικότερα του νομού Πιερίας, είναι μεγαλύτερη από ό,τι σε κάθε άλλη περιοχή της Ελλάδας. Το 1806 ο William Leake αναφέρει 100 οικίες και το 1810 ο Daniel κάνει λόγο για 140. Το 1812, το 1880 και το 1890 ο αριθμός των οικιών είναι σταθερός (300) σύμφωνα με τις αντίστοιχες αναφορές του Henry Holland και του Επισκόπου Κίτρους, Νικολάου.  Ειδικότερα, το 1890 αναφέρονται (Στατιστικοί Πίνακες του Ελληνικού Προξενείου Θεσσαλονίκης), 300 οικίες και 700 διαχειμαζόντες Βλαχολιβαδιώτες.

Κατάλογος με τους κοινοτάρχες της Κατερίνης από την απελευθέρωση της πόλης, στις 16 Οκτωβρίου 1912 μέχρι το έτος 1920.

1912 – 1920	Κοινότητα Κατερίνης – Κοινοτάρχες
1912 – 1915	Μουχαρέμ Ρουστέμ
1915 – 1916	Βασίλειος Κυργιάνης (πρώτος Έλληνας δήμαρχος της πόλης)
1916 – 1917	Γεώργιος Παπαπαράσχος
1917 – 1920	Δημήτριος Δημάδης
1920 – 1920	Νικόλαος Λάμπαδος
1920 – 1922	Γεώργιος Μαντζαρόπουλος
1923 – 1925	Κωνσταντίνος Κουρκουμπέτης
1925 – 1927	Κωνσταντίνος Κουρκουμπέτης, πρώτος εκλεγμένος Έλληνας Πρόεδρος Κοινότητας Κατερίνης)
1927 – 1928	Νικόλαος Κούλας
1928 – 1929	Αθανάσιος Βασιλειάδης

Κατάλογος με τους Δημάρχους της Κατερίνης

1929 – σήμερα	Δήμος Κατερίνης – Δήμαρχοι
1929 – 1933	Νικόλαος Δίκας
1933 – 1934	Δημήτριος Βακάλης ή Βακάλογλου
1934 – 1936	Αιμίλιος Ξανθόπουλος
1937 – 1938	Πλάτων Ρωσσέτος
1939 – 1940	Γεώργιος Παπαπαράσχος
1941 – 1941	Δημήτριος Αντωνόπουλος
1942 – 1942	Χαράλαμπος Λεμονόπουλος
1943 – 1943	Αριστείδης Νικοδέλλης
1943 – 1944	Αθανάσιος Βασιλειάδης
1944 – 1944	Ιωάννης Λεβίδης
1945 – 1946	Χαράλαμπος Σιδηρόπουλος
1946 – 1947	Αναστάσιος Τασιούλας
1948 – 1949	Βασίλειος Ταβατζής
1950 – 1951	Αναστάσιος Τσαχαλίνας
1951 – 1952	Αριστείδης Νικοδέλλης
1952 – 1954	Δημήτριος Βακάλης
1954 – 1959	Σολομών Παπαδόπουλος
1959 – 1964	Βασίλειος Ταβατζής
1964 – 1967	Παναγιώτης Τερζόπουλος
1967 – 1974	Χρήστος Τσαλίδης
1974 – 1975	Αθανάσιος Κατσαούνης (Πρωτοδίκης, διορισμένος από την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας)
1975 – 1987	Συμεών Χαραλαμπίδης
1987 – 1990	Θεόφιλος Καμπερίδης
1991 – 1996	Μενέλαος Τερζόπουλος
1997 – 2007	Ιωάννης Αμοιρίδης
2007 – 2019	Σάββας Χιονίδης
2019 – 2019	Αναστάσιος Παπαζήσης
2019 – σήμερα	Κωνσταντίνος Κουκοδήμος