Δήμος Κατερίνης – Δημοτικό Ωδείο:  24η Απριλίου – Ημέρα Μνήμης της Αρμενικής Γενοκτονίας

• Ένα τραγούδι – επιτύμβιο. Ένα μνημείο από ήχο & ποίηση  

Σε κάθε γωνιά του πλανήτη, η 24η Απριλίου φωτίζεται από πράξεις μνήμης και τιμής για τα 1,5 εκατομμύρια θύματα της Αρμενικής Γενοκτονίας του 1915. Στο πλαίσιο αυτών των εκδηλώσεων ανά τον κόσμο, οι Μικτές Χορωδίες του Δημοτικού Ωδείου Κατερίνης (δ/νση: Ιωάννης Κούκας) και της Αγριάς Βόλου (δ/νση: Νικόλαος Αδρασκέλας) κατέθεσαν το δικό τους μουσικό ανάθημα στη μνήμη, ερμηνεύοντας τον ύμνο Anonts Hamar στον Ιερό Ναό Αγίας Άννης, υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητρόπολης Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος.

«Το Δημοτικό μας Ωδείο τιμά την μνήμη των θυμάτων της Γενοκτονίας των Αρμενίων. Στεκόμαστε με αλληλεγγύη στον αρμενικό λαό και θυμόμαστε την τραγική απώλεια, τους διωγμούς και τις  εκκαθαρίσεις» τονίζει ο Δήμαρχος Κατερίνης, Ιωάννης Ντούμος.

«Παρόμοιες τακτικές εφάρμοσαν οι Οθωμανοί και εναντίον των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας. Η μνήμη είναι φάρος για την αποτροπή παρόμοιων θηριωδιών στο μέλλον» σημειώνει ο Αντιδήμαρχος Παιδείας, Αθλητισμού & Δημοτικού Ωδείου, Γιώργος Κοκαβίδης.

 Κεβόρκ Γκαραβαρέντς – Anonts Hamar (Για Εκείνους)

Ένα τραγούδι-επιτύμβιο. Ένα μνημείο από ήχο και ποίηση.

Ο ύμνος «Anonts Hamar» – έργο του Κεβόρκ Γκαραβαρέντς σε ποίηση του Βαχάκν Τεκεγιάν – αποτελεί πυρήνα της επιμνημόσυνης τέχνης της αρμενικής διασποράς. Η ποίηση δεν καταγγέλλει· θυμάται. Με λόγο λιτό και άμεσο, μνημονεύει όσους χάθηκαν και τιμά την αξιοπρέπεια ενός λαού που αρνείται να ξεχάσει.

Η μουσική, γαλήνια και εσωτερική, συνοδεύει την ποίηση με σεμνότητα και σεβασμό. Οι φωνές των χορωδιών δεν αναπαριστούν, μαρτυρούν: είναι ταυτόχρονα ψίθυρος παρηγοριάς και κραυγή αντίστασης.

Το “Anonts Hamar” θυμίζει πως η μνήμη δεν είναι σιωπή, αλλά φωνή· πως η τέχνη μπορεί να υψωθεί σε πράξη δικαίωσης και ειρήνης. Η παρουσία του στη συναυλία μας λειτουργεί ως μουσική προσευχή, ως ανάθημα κοινής ανθρωπιάς.

Για Εκείνους που Δεν Είναι Πια

(Anonts Hamar) του Βαχάκν Τεκεγιάν

Για εκείνους που δεν είναι πια,

για τις σκιές που έσβησαν στην άμμο,

για τις φωνές που σωπάσαν ξαφνικά

μέσα σε φωτιά και σίδερο.

Για τα πρόσωπα που η γη τα σκέπασε

χωρίς μνήμα, χωρίς σταυρό.

Για τους αγέννητους που χάθηκαν

μες στη μήτρα της μητέρας τους.

Γι’ αυτούς που δεν πρόλαβαν να πουν

την τελευταία τους λέξη.

Γι’ αυτούς που το αίμα τους φώναξε

απ’ τις ερήμους της Συρίας.

Γι’ αυτούς θα τραγουδήσουμε —

χωρίς φωνή, χωρίς μουσική,

μα η ψυχή μας θα γίνει φλόγα,

το δάκρυ μας ποτάμι θα κυλήσει.

Κι όταν η μνήμη γίνει τραγούδι,

όταν η σιωπή μιλήσει πάλι,

θα είναι αυτοί παρόντες,

σε κάθε ήχο, σε κάθε ανάσα.